წლის დასაწყისში ,წლის გეგმებს არასდროს ვისახავ ხოლმე.არასდროს ვისახავდი -უფრო სწორად. სულ მეგონა და ახლაც თითქმის იგივე აზრზე ვარ ,რომ წინასწარ რაღაცების დაგეგმას აზრი არ აქვს,ცხოვრებას რა გეგმა აქვს ჩვენთვის მომზადებული ,არასდროს ვიცით და სჯობს ,სასიამოვნოდ გაოცებულები დაგვტოვოს,ვიდრე იმედგაცრუებულები.
მიუხედავად ამ ყველაფრისა,წელს მაინც,თავისდაუნებურად,გეგმები ‘შემომესახა’ ,ან უფრო მართებული იქნება თუ ვიტყვი,რომ სურვილები გამიჩნდა,რომელთა შესრულებაც ამ წლის განმავლობაში მინდა.
ერთ-ერთი ამ სურვილებთაგანი აქ დაბრუნებაა.წერა არასდროს შემიწყვეტავს და ვერც ვერასდროს შევწყვეტ ,ალბათ ,რადგან, ყველა კრიზისულ სიტუაციას ცხოვრებაში, წერით ვუმკლავდები . ჩემი დღიურების დამსახურებაა ,გულწრფელად,აქამდე ,ემოციებმა და ფიქრებმა ,რომ ვერ ამაფეთქეს და სრულ ჭკუაზე ვარ .აქაურობას ვგულხმობ,ამ ბლოგს ,რომელზე წერაც ჩემი ერთ-ერთი ყველაზე საყვარელი საქმიანობა იყო წლების განმავლობაში.
ცხოვრებაში ბევრ რამეს ვნანობ და მათ შორის არის ის დღე,როდესაც აქ დაწერილი,წლების განმავლობაში ნაგროვები ჩემი ემოციები,ფიქრები,ყველაფერი რისი გაფიქრება და შემდეგ თქმაც გავბედე,ერთი ხელის მოსმით რომ წავშალე. უნდა შემენახა,ზოგადად, ადამიანმა ყველაფერი უნდა შეინახო,განსაკუთრებით ისეთი რამეები ,რაც შენს იდენტობას ისე ძალიან გამოხატავს.,როგორც ეს ბლოგი მე გამომხატავდა თავის დროზე. რამდენიმე დღის წინ თავი შევიქე,თინეიჯერობაში ბლოგერი ვიყავი და ჩემს ბლოგს საკმაოდ ბევრი ადამიანი კითხულობდა-თქო .
მერე უცებ მივხვდი ,რომ მსგავსი სინანულებისთვის ჯერ ძალიან ახალგაზრდა ვარ და უბრალოდ, უნდა ავდგე და წერა გავაგრძელო, ჩემთვის,თქვენთვის,ყველასთვის ვისაც აინტერესებს ჩემს გონებაში რა ხდება ხოლმე. ( ეგ დამიჯერეთ ,ჩემზე ძალიან არავის აინტერესებს )
ბოლო ერთი წლის განმავლობაში ,ძალიან ბევრი რამე მოხდა ჩემს ცხოვრებაში.ბევრი ისეთი დღეები მქონდა,რომლებიც არასდროს მინდა დამავიწყდეს და ისეთიც,რომლებსაც დიდი სიამოვნებით დავივიწყებდი.
წლევანდელი წელი ცუდად დაიწყო,თუ მე დავიწყე არ ვიცი,მაგრამ მინდა მჯეროდეს,რომ წლევანდელი წლის ყველა ცუდი დღე ,წინასწარ მოვილიე და დარჩენილი დღეები ,ისეთი სიმშვიდით სავსე მექნება,როგორიც მიყვარს .
დაძინებამდე მომდის ხოლმე ყველაზე მნიშვნელოვანი აზრები და ფიქრები .სულ მგონია, რომ დილითაც მემახსოვრება და სულ იმედგაცრუებული ვრჩები,იქნებ წელს ეგეც გამოვასწორო და იმ ფიქრების უცებ ჩაწერა ვისწავლო,რომლებიც გასაფრენად ყოველთვის მენანებიან.
ხო,
კიდევ ,წელს მინდა რომ ნაკლებად ემოციური ვიყო,უფო კონკრეტულად,საკუთარ თავს დავპირდი,რომ სიმშვიდის შენარჩუნებას ვისწავლი, მშვიდად შევხვდები ნებისმიერ რამეს, რაც არ უნდა მოხდეს ჩემს ცხოვრებაში.
ეს სურვილია თუ ოცნება , არ ვიცი , წლის ბოლოს გამოჩნდება.
მაგრამ
იქნებ, მე – მე აღარ ვიყო თუ ესეთი ემოციური აღარ ვიქნები,როგორიც 26 წელია ვარ ? იქნებ ეს არის ის,რაც ჩემს პიროვნებას ხაზს უსვამს და ამის გარეშე სრულ სიცარიელეში მოვხვდე? იქნებ, ჩემი ძვირფასი ადამიანებისთვის ამ ჩემი ემოციურობის გარეშე უცნობი გავხდე? იქნებ, ახლა ფიქრობენ,რომ ურიგო არ იქნებოდა, ნაკლებად ემოციური რომ ვიყო,მაგრამ ემოციების გარეშე დარჩენილი მარიკა ვეღარ იცნონ?
ან სხვებს ვინ ჩივის( წლევანდელი წლის მთავარი გაკვეთილი:ეგოისტობა, ხანდახან ცუდი თვისება კი არა ,საკუთარი თავის გადარჩენის ერთადერთი გზაა ), მე თუ მომეწონება ჩემი თავი ასეთი? მე თუ შევძლებ უემოციო მარიკასთან ერთად ცხოვრებას?
რაც თავი მახსოვს საკუთარ თავთან და სამყაროსთან კონფლიქტი მაქვს და უკვე იმედი გადამეწურა ,რომ ეს ამბები ოდესმე დამილაგდება,მაგრამ,ალბათ ცხოვრება და ადამიანობაც ეს არის :კითხვები საკუთარ თავთან და სამყაროსთან,პასუხების პოვნისკენ გვიბიძგებს,ეს მოძრაობა კი განვითარებაა,რომელიც ყველას ძალიან გვჭირდება .
ძალიან მომნატრებია საკუთარ თავთან გატარებული,გათიშულ მდგომარეობაში მყოფი რამდენიმე წუთი,რომელსაც აქ ,წერის დროს ვატარებდი სულ. რაღაც ბარიერი იქმნება ჩემსა და გარე სამყაროს შორის და მხოლოდ საკუთარი ფიქრების და კლავიატურაზე ბეჭდვის ხმა, რომ მესმის.
ახალ წელს გილოცავთ და ყველაზე მთავარს გისურვებთ ,სიმშვიდეს და საკუთარ თავთან ჰარმონიაში ყოფნას.
Marimga's blog 